Ton van Welie (2017)

"Een cadeau voor het leven"

Ton: “Ik zet me graag in voor anderen en uit ervaring weet ik hoe kanker ingrijpt in iemands leven. Mijn oma is overleden aan leukemie en Carolien, de vrouw van de beste vriend van mijn vader, is overleden aan borstkanker. Henriëtte, die als een tweede moeder voor mij is, strijdt voor de tweede keer tegen kanker. Gelukkig heeft ze tot nu toe baat bij de behandeling.”

Zijn grootste fan
Ton gaat zich voorbereiden op zijn eerste Alpe d’HuZes. Zijn ouders steunen hem en besluiten om dat jaar mee te gaan als vrijwilliger. Ton: “Ik was blij dat mijn ouders met me mee gingen. Het heeft onze band alleen maar versterkt. Maar mijn oma was dat eerste jaar toch wel mijn grootste fan. Zij heeft heel wat geld voor mij bij elkaar gesponsord. Ze spoorde iedereen aan geld over te maken. De weken voor Alpe d’HuZes werd ze steeds slechter. Ik twijfelde of ik wel naar Frankrijk moest gaan. Maar oma zei: ”Ga jij nu maar fietsen jongen. Ik ben er nog als je terug komt.” Bij de beklimmingen waren die woorden mijn motivatie. Ik moest gewoon doorfietsen voor ons oma. En oma hield woord. Toen ik terugkwam was ze er nog. Een week later is ze overleden."

De Boerenjongens
Kort na Ton’s eerste Alpe d’HuZes ziet hij een oproep staan voor een BIG Challenge-team van Boerenjongens. Hij weet verschillende mensen enthousiast te maken en binnen korte tijd bestaat het Boerenjongensteam uit 8 leden. Ze gaan samen trainen en bereiden zich voor op de loodzware beklimmingen. Juni 2016 gaan ze samen de berg op. Het wordt een geweldige week. Ton: “het was supergezellig maar veel meer dan dat. Het was een week van een lach en van een traan. In die week zijn we in korte tijd naar elkaar toe gegroeid en vrienden voor het leven geworden. Als ik terugdenk aan die week,voel ik de emoties nog. Er is zo’n grote saamhorigheid, niets is te veel, je helpt elkaar, je lacht en je huilt met elkaar. En dan fietsen we ook nog eens een geweldig bedrag bij elkaar. Voor ieder van ons was die week een cadeau voor het leven.”

De plicht roept
Als Ton van die week thuiskomt gaat hij hard aan de slag. In juli studeert hij af en in augustus begint hij als verkoopadviseur bij Vitelia voeders. Als Ton over zijn werk praat, glimmen zijn ogen. Hij zit er duidelijk op zijn plaats. Ton: “Ik loop warm voor de pluimveesector en ben dan ook blij dat ik daar mijn werk heb gevonden. Vitelia is een mooi bedrijf waar de menselijke maat telt. Het is ook nog eens een bedrijf dat zich verbonden voelt met BIG Challenge. Hoe mooi is dat.”
Met zijn directeur spreekt hij af dat hij in 2017 wel als vrijwilliger deel gaat nemen aan Alpe d’HuZes maar niet mee gaat fietsen. Hij zal op de donderdag van Alpe d’HuZes als teamcaptain de Boerenjongens aanmoedigen. De tijd die hij anders zou trainen gebruikt hij nu om zich in te werken in zijn nieuwe baan.

Dichter bij de hemel
De kerstperiode breekt aan. Op 23 december komen de Boerenjongens bij elkaar bij Mark, een van de teamleden. Ze gourmetten, halen herinneringen op en praten bij, ook met de ouders van Mark. Na een mooie avond nemen ze met een “we zien elkaar wel weer” afscheid, niet wetende dat dat al heel snel en onder heel droevige omstandigheden gaat zijn. Ton: “Daags na kerst, 27 december, krijg ik in de ochtend een telefoontje: Mark is overleden. Mark, denk ik, nee, nee, dat kan niet waar zijn.”
Maar het blijkt wel waar te zijn. De tweeëntwintigjarige Mark die in juni nog vijf keer de alp opfietste blijkt overleden te zijn aan hartfalen. De verslagenheid en het verdriet bij de Boerenjongens zijn groot. Ton: “We hebben samen een stuk voorbereid voor de afscheidsdienst. Merijn, een van de Boerenjongens, heeft het voorgedragen. Daarna werd het lied Dichter bij de hemel gespeeld. Dat was een erg heftig moment. Ik vind het nog steeds zo onwerkelijk dat Mark er niet meer is. Mark was een vriend van iedereen. Hij had veel passie voor de varkenshouderij. Hij was enthousiast en stond altijd voor iedereen klaar.”

De zesde keer naar boven
De familie van Mark heeft een bijzondere wens. Mark zijn doel was zes keer de Alp op te fietsen. In 2016 heeft hij er vijf van volbracht. Graag wil de familie ervoor zorgen dat Mark de zesde keer boven komt. 
Ton besluit vervolgens om dit jaar toch zelf op de fiets te stappen. Hij zal geen vrijwilliger zijn maar hij gaat zelf die berg op. Hij overlegt met zijn directeur bij Vitelia die zijn besluit te gaan fietsen volledig steunt. Vanaf januari is Ton volop aan het trainen, soms met de Boerenjongens en soms met zijn ouders die dit jaar voor de tweede keer de Alpe d’HuZes gaan fietsen.
Ton: “Natuurlijk fiets ik ook dit jaar weer om geld op te halen voor het onderzoek naar kanker maar ik fiets ook met een ander doel: samen met de Boerenjongens de klus van Mark afmaken. In ons hart is Mark er die dag bij. De familie en vriendin van Mark zullen aanwezig zijn om ons te steunen. Het zal zwaar en emotioneel zijn, maar Mark gaat die zesde keer boven komen.”