Iveke van Gerven (2016)

"Ik fiets Alpe d'Huzes voor de toekomst"
door Janneke Scheepers

Als ik iemand ken die niet klein te krijgen is, dan is het Iveke van Gerven. Ze is grappig, stoer, lief en beresterk. Maar vooral is ze onwrikbaar positief. Dat vind ik heel bijzonder, want Iveke heeft heftige dingen meegemaakt. Kanker heeft haar en haar familie hard geraakt. Toch is niemand zo veerkrachtig als zij. Volgende week beklimt ze vijf keer de Alpe d’Huez als team captain van Bike2Fight. 

Waarom doe je mee aan Alpe d’HuZes?
Als kind heb ik twee keer een tumor gehad achter mijn rechteroog. Na vele operaties, 22 loodzware chemo’s en 30 bestralingen ben ik gelukkig genezen van kanker. Wel is mijn oog beschadigd en ben ik het zicht aan die kant kwijtgeraakt. Later overleed mijn moeder op 49-jarige leeftijd aan longkanker, mijn vader overleed twee jaar later aan dezelfde ziekte.
Tijdens hun ziekte besefte ik pas hoe mijn ouders zich gevoeld moeten hebben toen ik ziek was. Het gevoel van machteloosheid is verschrikkelijk. Door Alpe d’HuZes heb ik toch het idee dat ik iets doe.

Dus in 2014 ben je ervoor gegaan?
Ja, ik wilde vier keer de berg op lopen. Één keer voor ons pap, één keer voor ons mam, één keer voor alle vrienden en familie. En één keer voor mezelf.

Dat jaar heb ik zelf mijn verhaal verteld op die inspiratiebijeenkomst. Toen ik daar bovenop die berg stond en al die mensen om me heen stonden, onder een strakblauwe lucht, had ik echt het gevoel dat ik dichtbij de hemel was. En dat ik dichtbij ons pap en mam was.

Twee dagen later tijdens het evenement was ik daardoor zo gefocust. Niets of niemand ging me van mijn plan afhouden. Ik voelde me zo sterk, dat het bijna vanzelf ging om naar boven te lopen.

Hoe lang heb je erover gedaan?
Ik ben vier keer in een constante tijd naar boven gelopen. Mijn snelste tijd was 2 uur 38. Mijn langzaamste 2 uur 42.

Vond je het zwaar? 
 Het zwaarste van die week is voor mij het mentale stuk geweest. Door daar mijn eigen verhaal te vertellen, kwam er zoveel boven. Misschien is dat nog een stukje verwerkingsproces geweest, hoe wel het natuurlijk allemaal lang geleden is wat er bij ons is gebeurd. Maar dat had wel een enorme impact op me en daar heb ik nog lang last van gehad. Daarom heb ik de Alpe d’HuZes in 2015 ook overgeslagen.

Dit jaar ben je er wel weer bij. Waarom ga je op de racefiets?
Destijds in 2014 wilde ik daags na Alpe d’HuZes het verschil wel eens merken tussen lopen en fietsen. Dus ben ik met een paar vrijwilligers omhoog gefietst. Al vóór de eerste bocht was ik compleet de verzuring ingetrapt. Ik zei tegen onze team captain: “Ik draai om, dit lukt me niet.”

Maar hij zei: “Iveke, jij wilde een keer kapot gaan op die berg voor jullie pap en mam. Dat is je gisteren niet gelukt met dat lopen; nou die fiets op en trappen.” Hij liet zien hoe ik rustiger moest fietsen in een kleiner verzet. Zo ben ik toch naar boven gefietst. Toen heb ik wel echt afgezien hoor.

Als ik nu opnieuw zou gaan lopen, zou de uitdaging een beetje weg zijn. Dus ik ben begonnen met fietsen en dat vond ik zo leuk, dat ik dacht: ik ga het gewoon op de fiets doen!

Jouw doel is dit jaar: vijf keer omhoog fietsen.
In ieder geval vijf keer. Het ultieme doel is natuurlijk zes keer. Maar misschien gaat het wel helemaal niet, valt het enorm tegen en moet ik na drie keer zeggen: het is klaar!

We doen dit jaar mee met twee teams onder de naam Bike2Fight, twaalf mensen in totaal. Ik ben de team captain. Het zal wel zwaar worden, want bij één van onze teamleden is een paar maanden geleden kanker geconstateerd. Zij zal tijdens het evenement middenin de chemo’s zitten. Toch gaat zij het gewoon proberen, op de e-bike.

Is de respons op de actie nog steeds groot?
Het leeft enorm. Eén op de drie mensen krijgt met kanker te maken. Dus bijna iedereen heeft wel iemand in zijn omgeving: oma’s en opa’s, oom, tante, vader, moeder, kind…  Ook bij ons in het team. Eén teamlid heeft een kindje van zeven dat botkanker heeft gehad, de ander heeft zijn ouders verloren, verschillenden hebben zelf kanker gehad. Zeker als mensen in je omgeving zoiets meemaken, dat is emotie, dan wil je graag helpen.

Wat hoop je te bereiken met je deelname aan Alpe d’HuZes? 
 Ik heb niet het idee dat het ons nog echt zal helpen. Maar het is voor de toekomst. Er is gewoon heel veel geld nodig voor onderzoek. Nu zeggen de artsen tegen mij: als je nu die kanker had gehad, dan zouden wij een andere manier van bestralen hebben toegepast en was je oog niet beschadigd geraakt. Er is heel veel vooruitgang. Maar we zijn er nog lang niet.

Als je op een gegeven moment met die ziekte te maken hebt, dan wil je, als de dokter tegen je zegt: “Je hebt kanker”, dat hij nog één ding meer zegt. En dat is: “We kunnen iets doen voor jou!” Dat is het doel. Ik hoop dat in de toekomst iedereen gewoon goed, gelukkig en gezond kan leven met kanker. Dat je er niet meer aan dood hoeft te gaan.

Ik vind het knap hoe positief jij in het leven staat, want hebt het zwaar voor je kiezen gehad.
Je kunt twee dingen doen. Bij de pakken neer gaan zitten, of je schouders eronder zetten en er iets van maken. Ik denk dat het je vormt tot wat je nu bent. Ik kan heel intens van dingen genieten, zoals een vakantie of fietstocht. Dan denk ik: “Hé, dit kan ik zomaar”.

Laatst had ik een heel druk weekend. ’s Ochtends was ik al om zeven uur op de racefiets gesprongen. Dan zeggen mensen: “Je bent ook hartstikke gek. Ben je een dag vrij en dan ga je ’s morgens fietsen!” Ik zeg: ik ben blij dat ik dat kan! Als ik ‘s ochtends de zon zie opkomen en ik zie een paar reeën lopen, ben ik gelukkig dat ik het kan. Hoeveel mensen die dat niet kunnen!

Dat alleen al beseffen is een groot deel van het geluk.
Dat is echt zo! En heel veel mensen beseffen dat niet. Je moet gewoon dubbel en dwars genieten, want het kan zomaar ineens anders zijn.