In Memoriam Jan Lamers
“Kom Toos, we gaan fietsen”, zei Jan op een mooie dag in 2010 toen hij net met pensioen was. Ze kwamen langs een varkensbedrijf in Deurne waar net een open dag was. Natuurlijk gingen ze even kijken. Jan kreeg daar al snel de vraag of hij iets voor BIG Challenge, farmers against cancer, wilde doen. In 2009 was Herman Houweling, een collega uit de varkenshouderij, BIG Challenge gestart. Hij had zelf kanker en wilde met de Alpe d’HuZes zoveel mogelijk geld inzamelen voor meer onderzoek naar kanker.
Jan vond dat hij beter wat voor een ander kon doen, dan zelf geholpen te moeten worden, en zei direct ja. Naast zijn vele andere vrijwilligerswerk nam hij het secretariaat op zich. In een interview afgelopen mei zei hij dat het verhaal achter BIG Challenge hem aansprak: elke euro gaat naar kankerbestrijding en de agrarische sector wordt in een positief daglicht gezet.
Al snel was Jan de vraagbaak voor nieuwe en oude deelnemers en regelde hij de aanmeldingen en inschrijvingen. Duizenden e-mails beantwoordde Jan in al die jaren, het duurde nooit lang voordat je antwoord kreeg.
In 2011 ging hij voor de eerste keer mee naar de Alpe. Hij voelde de trots, passie en saamhorigheid bij de BIG Challengers. Het is niet te omschrijven, je moet dit mee maken. Ook Jan straalde die trots uit en raakte nog meer gemotiveerd.
Hij heeft een ‘berg’ werk verzet voor BIG Challenge. Wist hij iets niet, dan was er een direct lijntje naar de deelnemerscoördinatie van Alpe d’HuZes. Bij vragen was een van zijn standaard antwoorden: ‘Dat staat toch op de site’. Met het schaamrood op de kaken (ook ik) ging je dan de antwoorden op de site zoeken.
Jan zorgde ervoor dat alles vlekkeloos liep. Jan was stipt, correct, duidelijk en snel. Je zag hem niet, maar je hoorde hem wel. Een harde werker achter de schermen, thuis vanaf zijn laptop, soms met hulp van Toos. Wanneer deelnemers niet binnen de lijntjes liepen, zorgde Jan op zijn manier, duidelijk en direct, ervoor dat dit weer goed kwam. Je zag dan Jan grinnikend in zijn stoel zitten, ‘Zo dat heb ik ook gefixed’. Als er echte problemen waren, gebruikte Jan zijn netwerk en zijn manier van werken om ervoor te zorgen dat alles weer correct was. Of dat altijd via de juiste wegen en regels gebeurde, hebben wij ons nooit afgevraagd.
Maar ook kanker ging helaas Jans deur niet voorbij. In 2016 ging Jan met zijn familie weer naar de Alpe. Nu moest de rolstoel mee. Dinsdag tijdens de motivatiebijeenkomst vertelde Jan zijn ervaring met kanker. ‘Ik zorg liever dat alles goed geregeld is voor de deelnemers, dan dat anderen voor mij moeten zorgen’. Maar helaas was het nu anders. Hij vond het fijn om te ervaren hoe goed iedereen op de berg voor elkaar zorgt.
Afgelopen jaren bleef Jan heel actief voor BIG Challenge. Eind mei kon Jan helaas niet mee naar Frankrijk. Hij volgde ons de hele week op social media en stuurde een bericht:
‘Wij wensen jullie een goede week en al het goede waar BIG Challenge voor staat. Laat iedereen zien dat we als agrarische sector sterk verbonden zijn met z’n allen en samen strijden om kanker een opdoffer te geven waar we allen en in de toekomst een voordeel mee hebben. Groetjes Jan en Toos’.
Helaas heeft Jan daar zelf het voordeel niet uit kunnen halen en heeft hij de strijd op moeten geven.
Samen zorgen voor anderen was Jans motto. Wanneer anderen voor hem wilde zorgen vond hij dat maar lastig. Toen Jan ziek werd, hebben wij ons afgevraagd ‘Wie gaat dit werk straks over nemen?’ We vroegen hem om zijn werkzaamheden eens in kaart te brengen. En dat was veel, heel veel.
Jan had moeite om zaken los te laten, om zaken over te dragen aan anderen. Tot aan het einde toe wilde hij het werk voor BIG Challenge zelf blijven doen. Pas toen Jan voelde dat hij het zelf niet meer kon, liet hij het los. Drie dagen voor zijn overlijden droeg hij het stokje over.
We zijn trots op Jan en zijn familie en wat zij voor BIG Challenge betekend hebben. BIG Challenge gaat verder met Jan in onze gedachten en onder Jans motto: Opgeven is geen optie.